Πώς Μπορεί Ο Κόσμος Μας Να Γίνει Καλύτερος; (Ένα μήνυμα για το 2016!)
Πώς Μπορεί Ο Κόσμος Μας Να Γίνει Καλύτερος;
Μία ερώτηση που πολλοί τη θέτουν εντελώς ακαδημαϊκά ή ίσως και ρητορικά. Μία ερώτηση που πρέπει να τεθεί σοβαρά γιατί πλέον τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ανθρωπότητα σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πολλαπλά και σύνθετα και πηγάζουν από το σαθρό σύστημα του οποίου μέρος είμαστε και το οποίο επιτρέπουμε να μας καταδυναστεύει.
Πριν από κάποιους μήνες διάβασα το βιβλίο του Russell Brand με τίτλο «Revolution», το οποίο θα σας πρότεινα να διαβάσετε κι εσείς. Εκεί μέσα βρήκα ιδέες κάποιων ανθρώπων, που από τη θέση που βρίσκονται, προσπαθούν να συμβάλλουν στο να γίνει μία ειρηνική επανάσταση που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «μη-συστήματος», όπως το αποκαλώ, το οποίο θα σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον και θα επιτρέπει σε όλους να ζουν αρμονικά και ποιοτικά. Αυτές οι ιδέες , τις οποίες σας τις παραθέτω στη συνέχεια, τις υποστηρίζω εδώ και αρκετά χρόνια και τις εκφράζω και μέσα από τα άρθρα μου αλλά και σε κάθε έκφανση της επαγγελματικής και προσωπικής μου ζωής.
Οι Απόψεις των Άλλων
Ιδρύτρια της International Society for Ecology and Culture και παραγωγός του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «The Economics of Happiness». Είναι πολέμιος της παγκοσμιοποίησης και πιστεύει στην «αντι-ανάπτυξη», στην εφαρμογή δηλαδή εναλλακτικών πρακτικών λύσεων στην παγκοσμιοποίηση και στην παγίωση της εξουσίας των εταιρειών, οι οποίες προωθούνται από τις κυβερνήσεις και από άλλες μεγάλες εταιρείες.
Οι προτάσεις της για να αλλάξει ο κόσμος:
- Χαλιναγώγηση της εξουσίας των μεγάλων εταιρειών μέσω της επαναδιαπραγμάτευσης των εμπορικών συμφωνιών, ώστε οι πολυεθνικές να αποκτήσουν εθνικό χαρακτήρα και να λογοδοτούν στα κράτη-έθνη. Ανάκληση του καταστατικού λειτουργίας οποιαδήποτε εταιρείας της οποίας τα έσοδα είναι μεγαλύτερα από το ΑΕΠ του φτωχότερου κράτους. Κατάργηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) και δημιουργία Παγκόσμιου Οργανισμού Περιβάλλοντος (ΠΟΠ). Έλεγχος της χρηματοδότησης με ιδιωτικά κεφάλαια των προεκλογικών εκστρατειών.
- Τοπικοποίηση της γεωργίας μέσω της επιβολής φόρων στις μεταφορές τροφίμων. Κατάργηση των επιδοτήσεων και των ερευνητικών κονδυλίων για τη μεγάλης κλίμακας, μεγάλης έντασης κεφαλαίου, και ενεργοβόρα γεωργία. Ενίσχυση της μικρής κλίμακας, διαφοροποιημένης και οργανικής γεωργικής παραγωγής, και υποστήριξη των νέων ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με τη γεωργία.
- Να δοθεί προτεραιότητα στη ζωή έναντι του κέρδους μέσω της αντικατάσταση του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) με δείκτες οι οποίοι μετρούν τη βιοποικιλότητα, τη συλλογική συνοχή, την προσωπική ευημερία και την ενσωμάτωση κριτηρίων που αποτυπώνουν την ικανοποίηση των ανθρώπων από τη ζωή τους. Ακόμη: δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών για την «άμυνα». Παραχώρηση νομικών δικαιωμάτων στα οικοσυστήματα και στα μη ανθρώπινα είδη. Αλλαγή της εκπαίδευσης, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των συλλογικοτήτων και του περιβάλλοντος και όχι στις ανάγκες της βιομηχανίας.
Αμερικανός ανθρωπολόγος και αναρχικός ακτιβιστής, καθηγητής ανθρωπολογίας στο London School of Economics, γνωστός για το βιβλίο που εξέδωσε το 2011 με τίτλο «Debt: The First 5000 Years». Επίσης είναι μέλος του κινήματος Occupy Wall Street.
Τι προτείνει για να αλλάξει ο κόσμος;
- Αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος σε Αναρχικό. Και την αναρχία την ορίζει ως ακολούθως: «Αναρχία δε σημαίνει να αφήνεις ασυγύριστο το δωμάτιό σου, να φτύνεις ή να κουρεύεσαι σαν μοϊκανός. Στην πραγματικότητα, δε θα έπρεπε καν να ταυτίζεται με την ανυπακοή και την αταξία, καθώς πρόκειται για μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης χωρίς συγκεντρωτική εξουσία»
- Διαγραφή των χρεών. Η διαγραφή των προσωπικών χρεών ήταν μια συνηθισμένη πρακτική στους αρχαίους πολιτισμούς. Κάθε επτά χρόνια, διαγράφοντα όλα τα χρέη. Το γεγονός λοιπόν ότι θεωρείται ανέφικτη στο σημερινό κόσμο αποδεικνύει πόσο πολύ έχουμε βυθιστεί στον υλισμό. Η αποπληρωμή των χρεών έχει μια ισχυρή ηθική φόρτιση στην κουλτούρα μας. Οι άνθρωποι αισθάνονται ντροπή για τα χρέη τους, αλλά και ενοχές αν δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν. Εξαιτίας του κραχ του 2008 διαγράφηκαν χρέη εφτακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων και χορηγήθηκαν στις τράπεζες δάνεια που υπερέβαιναν το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Το ζήτημα δεν είναι αν η διαγραφή των χρεών είναι εφικτή. Γνωρίζουμε ότι είναι, την είδαμε, έχει ξαναγίνει. Το ζήτημα είναι για ποιους είναι εφικτή. Για εκείνους ή για εμάς.
Είναι political strategist με επικέντρωση στη Wall Street και ασχολείται περισσότερο με την ανάπτυξη-εκπόνηση πολιτικών. Διετέλεσε συνεργάτης στο Roosevelt Institute, εργαζόταν στο πολιτικό γραφείο ενός γερουσιαστή του Δημοκρατικού Κόμματος και έχει δημιουργήσει την πολιτική διαδικτυακή εφημερίδα «Naked Capitalism».
Προτείνει λοιπόν τα ακόλουθα:
- Απαγόρευση της ιδιωτικής προστασίας για τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Το 2005, ένας οικονομολόγος ισχυρίστηκε ότι σχεδόν ο ένας στους τέσσερις Αμερικανούς εργαζόταν για την προστασία των περιουσιών των πλουσίων. Αν θέλουμε να σταματήσουν να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, πρέπει να απαγορευθεί η ιδιωτική προστασία μας λέει. Το να είσαι πλούσιος σημαίνει ότι έχεις μεγαλύτερη περιουσία από τους άλλους ανθρώπους. Και προκειμένου να έχεις μεγαλύτερη περιουσία, πρέπει να την προστατεύεις με συστήματα παρακολούθησης, φρουρούς, την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα κ.τ.λ. Όλοι αυτοί οι σκυθρωποί άνθρωποι που κάθονται στις έδρες των δικαστηρίων και ονομάζονται δικαστές δεν είναι παρά φύλακες, των οποίων η αποστολή είναι να σε πείθουν ότι είναι καλό, φυσικό και δίκαιο αυτό το ανόητο σύστημα που δίνει στην Πάρις Χίλτον όσα θέλει την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν. Τα συστήματα ιδιωτικής προστασίας είναι πανάκριβα. Στην Αμερική, όσοι εργάζονται στον τομέα της ιδιωτικής προστασίας είναι περισσότεροι από τους καθηγητές λυκείων. Γενικά, στα κράτη όπου υπάρχουν μεγάλες ανισότητες επικρατεί η τάση να είναι αναλογικά περισσότεροι όσοι εργάζονται στον τομέα της ιδιωτικής προστασίας. Στην κορυφή του προβλήματος βρίσκονται όσοι ωφελούνται περισσότερο από το σημερινό σύστημα. Δηλαδή, οι ιδιοκτήτες αυτών των νέων αυτοκρατοριών που είναι ισχυρότερες από τα έθνη. Τα εμπορικά λογότυπα είναι οι σημαίες τους, το δολάριο η θρησκεία τους, ενώ όλοι μας είμαστε υπήκοοί τους χωρίς να το θέλουμε ή να το γνωρίζουμε.
- Κατάργηση όλων των τίτλων και των προσφωνήσεων. Πρόεδρος, πρέσβης, γερουσιαστής, αξιότιμός, λοχαγός, γιατρός… Ο καπιταλισμός βασίζεται σε αυτούς τους τίτλους και αυτές τις προσφωνήσεις, ώστε μερικοί άνθρωποι να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερο σεβασμό από τους υπόλοιπους. Ο απλός άνθρωπος μετατρέπεται αυτομάτως σε ικέτη και αυτός που έχει τον τίτλο σε άνθρωπο με επιρροή. Όταν όμως και οι δύο έχουν τίτλους υπάρχει η αλληλεγγύη όσων ανήκουν στην ανώτερη τάξη. Η κοινωνική θέση, η ιεραρχία, αποσκοπούν στη δημιουργία δομών που διαμορφώνουν σχέσεις εξουσίας με το καλημέρα σας. Για να καταργήσουμε αυτή την μορφή εξουσίας, θα πρέπει να είμαστε σταθεροί αλλά ευγενικοί, και να απευθυνόμαστε σε όλους χρησιμοποιώντας το επώνυμό τους. «Κύριε», «Κυρία» και «δεσποινίς» είναι οι μοναδικές προσφωνήσεις που χρειαζόμαστε. Με αυτό τον τρόπο, θα αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως ίσους μας και θα τους δείχνουμε ότι οφείλουν να μας αντιμετωπίζουν ως ίσους. Η μη χρησιμοποίηση των τίτλων μοιάζει να μην είναι κάτι το σημαντικό, να μην έχει συνέπειες. Αν όμως γενικευτεί, οι ισχυροί θα εξοργιστούν, ενώ ακόμα και όσοι είναι πράοι θα αναστατωθούν. Η ουσία της ανισότητας και του καπιταλισμού είναι να δείχνεις την κυριαρχία σου. Αν οι πλούσιοι δεν μπορούν να το κάνουν, αν δεν τους επιτρέπεται να δείχνουν ότι κυριαρχούν, τότε το σύστημα δε θα διατηρηθεί για πολύ.
Βετεράνος ακτιβιστής που συμμετείχε και στο κίνημα Occupy Wall Street. Βρίσκεται μέσα στη λίστα των δέκα (10) πιο μισητών ανθρώπων της πλουτοκρατίας.
Η βασική του ιδέα;
Ότι πρέπει όλοι να δράσουμε έξω από το πλαίσιο του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Και μας λέει:
- Αν περιμένεις η νομοθεσία να λύσει οποιοδήποτε από τα προβλήματά μας, γαβγίζεις σε νεκρό δένδρο. Όποιο και αν είναι το ζήτημα που σε ενδιαφέρει, καμία πραγματική και μόνιμη αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από ένα διεφθαρμένο σύστημα.
- Αν δεν βγάλουμε το χρήμα από την πολιτική, αν δεν καταργηθούν η χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών, οι πολιτικές πιέσεις από οικονομικούς παράγοντες και οι «περιστρεφόμενες πόρτες» ανάμεσα στις κυβερνήσεις και στις πιο ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες, δε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε αυτό το απαρχαιωμένο και παραπαίον σύστημα διακυβέρνησης. Η ανάγκη να έχουμε μια χούφτα «αντιπροσώπους» που αποφασίζουν για τη συλλογική μοίρα μας, να έχουμε μόνο δύο ή τρία μεγάλα πολιτικά κόμματα στη σημερινή εποχή της μαζικής επικοινωνίας, είναι ένα αρρωστημένο και διεστραμμένο αστείο.
- Ένας από τους τρόπους με τους οποίους προστατεύονται οι σημερινές δομές είναι η επίκληση στης παράδοσης. Δεν πρέπει να αμφισβητούμε το σύνταγμα, την οικονομία, τη μοναρχία-είναι μερικές από τις σημαντικές παραδόσεις μας. Κάθε παράδοση είναι μια παλιά ιδέα και έχει αξία μόνο αν συνεχίζει να έχει σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Για να συνεχίσει να έχει σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα, θα πρέπει να εκφράζει διαχρονικές αρχές, όπως αυτές της ενότητας και της δικαιοσύνης. Οι υφιστάμενοι θεσμοί και νόμοι χρησιμοποιούν μια γλώσσα που μετατρέπει σε φετίχ την ενότητα: «ένα έθνος υπό το Θεό», «το καθήκον του μονάρχη είναι να διατηρεί την ειρήνη». Στις κρίσιμες στιγμές όμως, τις μοναδικές στιγμές που είναι πραγματικές, οι ιδέες αυτές προστατεύουν μόνο τις ελίτ και τους ηγεμόνες.
Η Naomi Klein, Καναδή συγγραφέας, κοινωνική ακτιβίστρια και παραγωγός ταινιών, γνωστή για τις πολιτικές της αναλύσεις και τη κριτική της στην εταιρική παγκοσμιοποίηση και στον εταιρικό καπιταλισμό υποστηρίζει ότι: «δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αλλαγή μέσα στους μηχανισμούς του σημερινού συστήματος-είναι εναντίον των συμφερόντων των ανθρώπων που ελέγχουν το σύστημα».
Ο Fawzi Ibrahim, Αιγύπτιος συγγραφέας, θεωρεί ότι υπάρχει μία αιτιώδης σχέση ανάμεσα στη σημερινή οικολογική κρίση και στην επιδείνωση του καπιταλισμού και λέει χαρακτηριστικά: «Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει σήμερα ένα δίλημμα: να σώσει τον πλανήτη και να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό ή να σώσει τον καπιταλισμό και να απαλλαγεί από τον πλανήτη;»
Η Δική μου Άποψη και το Μήνυμά μου για το 2016
Πριν από ένα χρόνο περίπου, είχα γράψει στο άρθρο μου «Από το Fed Up στο End (Up) και στο Start Up. Αυτό είναι το Restart!» σχετικά με το motto ενός κόμματος που συμμετείχε στις εθνικές μας εκλογές και το οποίο ήταν «Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα» ότι μου φάνηκε τουλάχιστον αστείο γιατί πολύ απλά χωρίς να γκρεμιστούν οι σάπιες δομές αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί. Σε σαθρά θεμέλια δεν χτίζεται τίποτα υγιές.
Αυτό θα συνεχίσω να το πιστεύω και να το υποστηρίζω όσο ζω. Όμως, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί. Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να μην περιμένουμε ηγέτες να μας σώσουν γιατί πολύ απλά οι ηγέτες θα γίνουν οι αυριανοί μας δυνάστες, όπως έχει δείξει η ιστορία. Και μόνο με το να είμαστε ανοικτοί και να επιδιώκουμε τη βιωματική γνώση, τη διεύρυνση, ψυχική και πνευματική, την αρμονική συνεργασία και την αειφορία σε όλες μας τις δράσεις, μπορούμε να το πετύχουμε.
Το σύστημα διακυβέρνησης που υφίσταται σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αφύσικο. Πρέπει όλοι να κοιτάξουμε τη Φύση πώς λειτουργεί, να κατανοήσουμε και τη δική μας φύση και όλοι μαζί, συνειδητά, να σταματήσουμε να ζούμε μέσα στη δυστυχία της μετριότητας. Τότε θα μπορούμε να εφαρμόσουμε αρκετές από τις ιδέες που προαναφέρθηκαν και έτσι ναι, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο!
Το 2016 ας είναι μία χρονιά τέτοιας, συνειδητής, αλλαγής για εμάς, για το περιβάλλον, για τη Γη!
Δήμητρα Ζερβάκη, ΕΜΒΑ, PMP, TTT
Photo Credit: http://3tags.org/t/revolution
