Από το Fed Up στο End (Up) και στο Start Up. Αυτό είναι το Restart!
Τον τίτλο του άρθρου τον εμπνεύστηκα από ένα σχόλιο ενός φίλου (thanks D.!) που έκανε όταν είδε ένα δικό μου post που αφορούσε τα νέα workshops που έβγαλα πρόσφατα στον αέρα. Ένα απ’ αυτά έχει στον τίτλο του τη λέξη «Start-up» και αναφέρεται στη δημιουργία start-up επιχειρήσεων. Το σχόλιό του; «Εδώ στην Ελλάδα θα έπρεπε να κάνεις workshops για τα end-ups και όχι για τα start-ups!» (μου το είπε πειράζοντάς με και φυσικά δεν έχει και άδικο!)
Και ιδού η εκτενής απάντησή μου! Εμπλουτισμένη με δύο ακόμα αγγλικές λέξεις: «Fed up» & «Restart».
Fed up
Εδώ και πολλά χρόνια, εκτός των υπόλοιπων επαγγελματικών ενασχολήσεων, λειτουργώ και ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων σε διάφορα target-groups και σε πολλαπλά θεματικά αντικείμενα. Στην πορεία μου ως εκπαιδεύτρια έκανα πολλά λάθη (όπως κάθε άνθρωπος βέβαια). Για να τα αντιμετωπίσω και να τα διορθώσω αποφάσισα να πιστοποιηθώ ως εκπαιδεύτρια εκπαιδευτών και εκπαιδεύτρια ενηλίκων της μη τυπικής εκπαίδευσης. Ο λόγος που επέλεξα αυτήν την οδό; Πολύ απλά υπάρχουν γενικές αρχές και καλές πρακτικές που διέπουν την εκπαίδευση ενηλίκων. Αυτές στηρίζονται σε αποτελέσματα ερευνών διαφόρων επιστημονικών πεδίων και έχουν ως κέντρο τους την έννοια της διάδρασης και του βιώματος. Στόχος μου πάντα ήταν, είναι και θα είναι ό,τι κάνω να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ (η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο τελειομανής…) ώστε να παρέχω στους ανθρώπους ποιοτικές υπηρεσίες.
Αυτά ως μία μικρή εισαγωγή για να γίνει πιο κατανοητό το case-study του post. Πάμε τώρα στο Fed up!
Με ρώτησε ένας συνεργάτης σήμερα, στο πλαίσιο μιας επαγγελματικής κουβέντας, γιατί επέλεξα να βγάλω αυτά τα workshops μ’ αυτή τη θεματολογία, μ’ αυτή τη μορφή και αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και μάλιστα χωρίς να προσβλέπω και στο κέρδος (λόγω της σχετικά χαμηλής τους τιμής).
Η απάντησή μου ήταν ότι βαρέθηκα να βλέπω τριγύρω μου προχειρότητα, έλλειψη επαγγελματισμού, έλλειψη εμπειρίας και βασικής γνώσης σε θέματα εκπαίδευσης ενηλίκων και μία διάθεση αρπαχτής. Μπορώ να πω ότι με θυμώνει αυτή η κατάσταση. Σε τελική ανάλυση δεν μπορεί σ’ αυτή τη χώρα ο καθένας να βάζει ό,τι ταμπέλα θέλει στον εαυτό του και να λειτουργεί όπως θέλει. Ναι, ζούμε σε μία υποτίθεται ελεύθερη οικονομία, που ο καθένας μπορεί να έχει επιχειρηματικές ιδέες και να τις υλοποιεί. Αλλά θα πρέπει να υπάρχει και ο κατάλληλος έλεγχος, η κατάλληλη αξιολόγηση ώστε να εξασφαλίζεται η διαφάνεια στην αγορά. Ναι, αυτό σ’ ένα βαθμό γίνεται από την ίδια την αγορά. Πετάει έξω όσους τελικά δεν αξίζουν. Όμως αυτό παίρνει χρόνο και η ζημιά μπορεί να έχει γίνει ήδη.
Επιτέλους στην Ελλάδα πρέπει να ξεχωρίσουν τα χλωρά από τα ξερά σε όλα τα πεδία και επίπεδα. Και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σ’ αυτό!
End (up)
Το end σημαίνει τέλος. Το up το βάζω σε παρένθεση γιατί end up σημαίνει το να φτάνεις επιτέλους σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Στη σημερινή Ελλάδα επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Η υπομονή των ανθρώπων εξαντλείται. Σχέσεις διαλύονται. Ναι, ζούμε δύσκολες καταστάσεις. Όμως σε κάθε δυσκολία είναι μαγκιά να μπορείς να βλέπεις την ευκαιρία. Είναι μαγκιά να ξέρεις να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Το end up (που εμπεριέχει μία θετική έννοια) ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή μας.
Ήρθε η ώρα να κλείσουμε έναν κύκλο που δεν μας έβγαλε πουθενά. Να κλείσουμε τον κύκλο της αρπαχτής και της λαμογιάς. Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα συνεργαζόμαστε, θα παρέχουμε υπηρεσίες, θα κάνουμε business. Ήρθε η ώρα να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους. Και αυτό δεν είναι κάρφωμα. Είναι ξεκαθάρισμα που πρέπει να γίνει αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Το «δεν βαριέσαι» και το «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο» πρέπει να φύγει από το λεξιλόγιό μας. Ναι, εμείς, ο καθένας ως άτομο και στη συνέχεια δουλεύοντας σε οριζόντιες ομάδες θα αλλάξουμε το σάπιο αυτό σύστημα. Είδα πρόσφατα το motto ενός κόμματος που έλεγε «Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα» και πραγματικά μου φάνηκε αστείο. Χωρίς να γκρεμιστούν οι σάπιες δομές αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί. Σε σαθρά θεμέλια δεν χτίζεται τίποτα υγιές.
Και ας γυρίσω πίσω στο case-study με θέμα την εκπαίδευση ενηλίκων.
Βγαίνουν σεμινάρια άτυπης εκπαίδευσης ενηλίκων διάρκειας 6 ωρών με θεματολογία η οποία ούτε τέσσερα (4) χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν φτάνει για να καλυφθεί. Τα βγάζουν εταιρείες που δεν έχουν την παραμικρή γνώση σε θέματα εκπαίδευσης ενηλίκων (και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλουν να μάθουν κιόλας!). Επιλέγουν εισηγητές που μπορεί όντως να έχουν εμπειρία πάνω στο αντικείμενο που θα διδαχθεί αλλά δεν είναι πιστοποιημένοι εκπαιδευτές ενηλίκων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν ξέρουν εκείνους τους τρόπους με τους οποίους θα περάσουν τη γνώση στους συμμετέχοντες και μάλιστα με βιωματικό τρόπο. Γιατί μόνο η βιωματική γνώση μας μένει!!!
Παραδέχομαι ότι πριν από μερικά χρόνια έκανα το λάθος να λειτουργήσω ως εισηγήτρια σε τέσσερα (4) τέτοια σεμινάρια μιας εταιρείας. Τραγικό μου λάθος! (αν δεν το ζήσεις βέβαια δεν μαθαίνεις!!!) Το αποτέλεσμα της αυτό-αξιολόγησής μου στο τέλος του σεμιναρίου έδειξε ότι οι συμμετέχοντες πήραν ένα 50% της γνώσης που θα μπορούσαν να πάρουν αν το ίδιο σεμινάριο διαρκούσε περισσότερο ή αν η θεματολογία ήταν πιο εξειδικευμένη. Και αυτό γιατί θα μπορούσε να γίνει εντελώς βιωματικό.
Το lesson-learned; Να μην ξανακάνω τέτοιου είδους σεμινάρια γιατί είναι σκέτη κοροϊδία και να μην ξανα-υποστηρίξω με κανέναν τρόπο εταιρείες που λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο.
Νομίζω ότι επιτέλους έχουμε φτάσει στο end up σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Ας δώσουμε λοιπόν ένα τέλος στις παλιές πεποιθήσεις, στον παλιό τρόπο σκέψης και δράσης και ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά να χτίζουμε μία νέα πραγματικότητα στηριγμένη στο σεβασμό και στην αλληλεγγύη.
Ας πατήσουμε το Restart!
Start up
Πατώντας το κουμπί «Restart» δεν είναι ίδιο με το να πατήσουμε το κουμπί «Shut down». Η επανεκκίνηση εμπεριέχει την έννοια της ταχύτητας, της γρηγοράδας. Χρειάζεται για να «φορτωθούν» τα νέα δεδομένα, να φύγουν από τη μνήμη τα παλιά και άχρηστα. Να καθαρίσει το registry! Το Restart είναι μία νέα, καθαρή αρχή στηριγμένη στις εμπειρίες μας, στις γνώσεις μας, σε ό,τι μάθαμε από τα λάθη μας.
Έτσι λοιπόν, ούσα θυμωμένη με τον τρόπο που υλοποιείται κατά κόρον η εκπαίδευση ενηλίκων στην Ελλάδα και πιστεύοντας ότι πρέπει να φύγει οτιδήποτε παλιό και άχρηστο, πάτησα το restart και έκανα ένα start up! Δημιούργησα workshops στηριγμένα σε μία φιλοσοφία βασισμένη στη βιωματική γνώση, στο πρακτικό και άμεσα εφαρμόσιμο αποτέλεσμα, στην εξειδικευμένη γνώση που απαντά σε πραγματικά και βασικά ερωτήματα των ανθρώπων και φυσικά στην αλληλεγγύη.
Οι περισσότερες από τις εταιρείες που λειτουργούν όπως περιέγραψα πιο πάνω προσβλέπουν μέσα από τα σεμινάρια να βρουν πελάτες για consulting. Και καλά κάνουν από μία άποψη. Όμως ένα θέμα είναι ότι στην Ελλάδα consulting δεν υφίσταται. Αν υπήρχε ως ανεπτυγμένος κλάδος τότε εγώ θα είχα θησαυρίσει!!! Ε ναι λοιπόν! Δεν προσβλέπω σε μελλοντικά κέρδη. Και όποιος θέλει το πιστεύει. Φυσικά με ενδιαφέρει να βγάλω τα έξοδα του workshops (που δεν είναι λίγα αν θέλεις να είσαι ποιοτικός) και να βγάλω και κάτι για το δικό μου κόπο (προετοιμασία workshop και κόπος για να αποκτηθεί η εμπειρία και η γνώση που μεταδίδεται στους συμμετέχοντες). Γι’ αυτό άλλωστε μιλάω για αλληλεγγύη και όχι εθελοντισμό!
Αλλά αυτό που με νοιάζει πρώτα απ’ όλα είναι να συμβάλλω με όποιον τρόπο σ’ αυτό το νέο Start up. Να συμβάλλω ώστε να αρχίσει να αλλάζει η νοοτροπία του κόσμου και όχι μόνο ως προς το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζεται η εκπαίδευση ενηλίκων (αυτό ήταν το case study του post). Το ζητούμενο είναι να μάθουν να είναι επαγγελματίες, να ξεκινούν εταιρείες με γερά θεμέλια, να μάθουν να συνεργάζονται αρμονικά. Να δημιουργούν start-ups που εξελίσσονται γρήγορα σε brands που αγγίζουν τις καρδιές των ανθρώπων. Να μάθουν να είναι entrepreneurs σε ό,τι κάνουν και να αποκτούν πρακτικές γνώσεις ώστε το Restart να είναι αποδοτικό και αποτελεσματικό για όλους! Και για όλα αυτά πρέπει να νοιάζονται όλοι οι άνθρωποι!
Ας περάσουμε λοιπόν από το στάδιο του Fed up στο στάδιο του Start up! Ας πατήσουμε το κουμπί Restart με όλη μας τη δύναμη!!! Τα καλά έρχονται!!! 🙂
Δήμητρα Ζερβάκη
Photo credit: CarbonNYC [in SF!] / Foter / CC BY