Tελικά, είναι τόσο σημαντική η Παρατήρηση;
Η προσωπική και επαγγελματική «επιτυχία» θα προκύψει μόνο με το integration καρδιάς-νου και όχι μόνο με την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας-εσωτερικού και εξωτερικού.
Η προσωπική και επαγγελματική «επιτυχία» θα προκύψει μόνο με το integration καρδιάς-νου και όχι μόνο με την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας-εσωτερικού και εξωτερικού.
Πολλοί «δάσκαλοι», πολλές σχολές αυτοβελτίωσης, πολλοί ψυχολόγοι/ψυχοθεραπευτές μας τονίζουν τη σημασία της παρατήρησης του εσώτερου κόσμου μας. Μας προτρέπουν να είμαστε με τις κεραίες μας τεντωμένες ώστε να «πιάνουμε» κάθε επίδραση των εντυπώσεών που μας δημιουργούνται, οι οποίες φυσικά προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον και δημιουργούνται μέσω των αισθήσεών μας.
Από την άλλη μεριά έχουμε την strict επιστήμη η οποία δεν παραδέχεται τίποτα ως αλήθεια παρά μόνο αφού αποδειχθεί πειραματικά. Και ο πειραματισμός στηρίζεται στην παρατήρηση.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι το εξής:
Και στις δύο περιπτώσεις η παρατήρηση είναι η βάση της εξέλιξης-είτε της ψυχικής, είτε της νοητικής (γνωσιακής). Και αυτή η εξέλιξη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την «αντικειμενική» πραγματικότητα. Όμως η σύγχρονη φυσική μας διαμηνύει ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι ένα μέρος της διότι οι αισθήσεις έχουν την ικανότητα να «πιάνουν» πολύ συγκεκριμένα ερεθίσματα και έτσι ο κάθε άνθρωπος καταλήγει να διαμορφώνει μια συγκεκριμένη πραγματικότητα για τον εαυτό του, τη ζωή του, τον κόσμο που όμως είναι σίγουρο ότι δεν αντικατοπτρίζει την αλήθεια.
Άρα πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι εξελισσόμαστε μέσω της παρατήρησης; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε πεπεισμένοι ότι κατέχουμε μεγάλο μέρος της αλήθειας; Πώς είναι δυνατόν, ειδικά για θέματα ψυχής, να εμπιστευόμαστε άλλους ανθρώπους να μας οδηγήσουν στην αλήθεια όταν και εκείνοι «πιάνουν» ένα μέρος της πραγματικότητας, ένα μέρος της αλήθειας;
Θα προσπαθήσω να δώσω μία απάντηση. Φυσικά δεν ξέρω αν πλησιάζει έστω και λίγο στην αλήθεια αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο…
Όλα είναι ενέργεια που απλά αλλάζει μορφή. Οι άνθρωποι, με την παρούσα εξελικτική ικανότητά τους έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίζουν, να κατανοούν, να αντιλαμβάνονται ένα τμήμα αυτής της ενέργειας.
Αυτό που ονομάζουμε «αντικειμενική» πραγματικότητα είναι αυτό το τμήμα της ενέργειας που το «βλέπουν» όλοι και συμφωνούν ότι είναι έτσι. Από εκεί και πέρα ο κάθε άνθρωπος, για διάφορους λόγους, μπορεί να νιώθει και να αντιλαμβάνεται και άλλα τμήματα της ενέργειας, τα οποία μπορεί να είναι όντως αληθινά αλλά να μην μπορεί να τα εκφράσει με λόγια, να τα εξηγήσει, να τα ερμηνεύσει. Αυτή λοιπόν την πραγματικότητα την ονομάζουμε «υποκειμενική».
Λόγω αυτής της «ανικανότητας» του τρισδιάστατου ανθρώπου να αντιλαμβάνεται πλήρως όλη την ενέργεια και να βλέπει μπροστά του καθαρά όλη την πραγματικότητα, όλη την αλήθεια, έχουμε οδηγηθεί στο να ονομάζουμε κάποιους ανθρώπους τρελούς, αντισυμβατικούς, πολλές φορές και ασυνείδητους…
Μήπως τελικά όμως αυτό το πέπλο της τρισδιάστατης ύπαρξής μας μας περιορίζει τόσο πολύ και δεν μας αφήνει να λειτουργήσουμε φυσικά; Μήπως αυτό το πέπλο πηγάζει από το νου και διαχέεται προς την καρδιά; Στην καρδιά η οποία έχει την ικανότητα να «αντιλαμβάνεται» πολλές εκφάνσεις της ενέργειας.
Γι’ αυτό λοιπόν ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε περισσότερο με τα μάτια της καρδιάς, να ακούμε περισσότερο με τα αυτιά της καρδιάς, να αφήνουμε περισσότερο την καρδιά και λιγότερο το νου να «ορίζει» την αφή, την όσφρηση και τη γεύση. Ας προσπαθήσουμε να «πιάσουμε» τις καρδιές των ανθρώπων μέσα από τις ιδέες μας, τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγουμε και όχι μόνο το νου τους. Ας προσπαθήσουμε να αφεθούμε στη ροή… Ίσως έτσι καταφέρουμε να «αγγίξουμε» περισσότερο την αλήθεια του Συμπαντικού Κόσμου.
Δήμητρα Ζερβάκη
Photo credit: Kenneth Moore Photography / Foter / CC BY