Οι “Σχολές”, τα “Κουτάκια””τους και η Τυραννία τους
Μην μπαίνετε σε κουτάκια και μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας τοποθετεί στα δικά του! Είναι πολύ περιοριστικό!
Τα κουτάκια είναι προϊόν εγκεφαλικό, νοητικό. Ο εγκέφαλος λειτουργεί καλύτερα μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Αυτά τα πλαίσια θα τα ονόμαζα και συγκεκριμένες πραγματικότητες. Όμως αυτές οι πραγματικότητες είναι πολύ σχετικές, πολύ προσωπικές (όπως αποδεικνύεται και από την κβαντική φυσική). Αυτές οι πραγματικότητες για άλλους λειτουργούν περιοριστικά και για άλλους επεκτατικά, δημιουργικά. Όμως δεν παύουν να αποτελούν κατακερματισμένα πλαίσια που εμπεριέχουν μέρος της Αλήθειας, όποια και αν είναι αυτή (δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε ακόμα… μόνο αναλαμπές έχουμε ως προς αυτή).
Η τοποθέτηση μέσα σε κουτάκια κρύβει και κάτι άλλο από κάτω. Και αυτό είναι η «υπακοή», είναι η «πειθαρχία». Μας έχουμε διδάξει ότι αυτές οι ποιότητες είναι εντελώς απαραίτητες για να μπορούμε να ζούμε αρμονικά μεταξύ μας και να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε ως είδος. Όμως η ελευθερία πού βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο; Πού βρίσκεται ο αυθορμητισμός μέσα σ’ αυτήν την ιδέα; Πουθενά!!!
Η πειθαρχία και η υπακοή είναι παράγωγα του φόβου. Και όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αληθινή ζωή.
Με βάση λοιπόν αυτόν το συλλογισμό, τα «κουτάκια» στηρίζουν το φόβο. Και όχι μόνο αυτό. Τον πολλαπλασιάζουν. Και έτσι «μαγικά» δημιουργείται η ανάγκη για δεκανίκια. Έτσι προκύπτει η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να θέλουν να στηρίζονται σε άλλους ή/και σε υποτιθέμενες ιδεολογίες… “Σχολές”. Να μην μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά/ες.
Η πειθαρχημένη ζωή οδηγεί σε αυτο-περιορισμό. Και για να στηρίξουμε το φόβο μας, την ανικανότητά μας να ζούμε ελεύθεροι, να παίρνουμε ρίσκα, να ακούμε την καρδιά μας, βολευόμαστε σ’ αυτά τα κουτάκια που συνήθως οι άλλοι δημιουργούν για μας (θα εξηγήσω πιο κάτω τι εννοώ). Σ’ αυτά τα κουτάκια που το σαθρό σύστημα αναπτύσσει και εγκαθιστά και μας τα πουλάει ή μας δωρίζει και εμείς νιώθουμε και σπουδαίοι που λαμβάνουμε ένα τέτοιο δώρο (στρατός, προσκοπισμός, κόμματα, μνημόνια…).
Για κοιτάξτε για λίγο τη Φύση. Υπάρχουν κουτάκια εκεί; Ναι υπάρχει Τάξη. Όμως η Τάξη δεν απαρτίζεται από στημένα πλαίσια… από κουτάκια δηλαδή. Αυτή η Φυσική Τάξη προκύπτει μέσα από την ελευθερία, ρέει. Προκύπτει από μία συνειδητότητα που δεν είμαστε σε θέση να τη συλλάβουμε, πόσο μάλλον να την φτάσουμε… (όχι γιατί δεν μπορούμε… αλλά γιατί δεν προσπαθούμε, δεν θέλουμε…).
Οι βασικοί χορηγοί «κουτιών λογικής», «λογικών πλαισίων» και άρα οι βασικοί παραγωγοί και προωθητές πειθαρχίας και υπακοής και κατ’ επέκταση περιορισμού είναι η κάθε είδους «Σχολή». Είτε αυτή εκφράζεται μέσα από τη σχολική και πανεπιστημιακή δομή, είτε μέσα από σχολές αυτοβελτίωσης όπως ονομάζονται ή ακόμα και μέσα από κομματικές και ιδεολογικές σχολές. Όμως όλες αυτές οι Σχολές δεν είναι μόνο χορηγοί, παραγωγοί και προωθητές αλλά λειτουργούν και ως υποστηρικτές, ως δεκανίκια αυτής της στρεβλής θεώρησης της φύσης του ανθρώπου και πως αυτός θα πρέπει να λειτουργεί.
Υπάρχουν πολλοί «φωτισμένοι» άνθρωποι που άφησαν το δικό τους σημάδι στο Σύμπαν. Άλλοι θεωρούνταν τρελοί, άλλοι ταραξίες, άλλοι επαναστάτες, άλλοι ονειροπόλοι, άλλοι ιδιοφυίες. Αυτό που δεν παρατηρούμε όμως είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν λειτουργούσαν σε κουτάκια. Ήταν ελεύθεροι. Πρώτα λειτουργούσαν με τη διαίσθηση και μετά αυτό που βίωναν, αυτό που ένιωθαν περνούσε στο νου τους και εκφραζόταν μέσω της γλώσσας για να γίνει γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και το «άτιμο» θα τολμούσα να πω του συστήματος είναι ότι εκ των υστέρων όλους αυτούς πάει να τους βάλει σε κουτάκια για να μας παρασύρει να παίξουμε το δικό του παιχνίδι. Γι’ αυτό βλέπουμε άρθρα, βιβλία, ταινίες με τίτλους πχ. «Τα 10 πράγματα που έκανε ο Αϊνστάιν και τον κατέστησαν επιτυχημένο» (από το μυαλό μου τον έβγαλα αυτόν τον τίτλο). Μας παρέχουν υποτίθεται δοκιμασμένες συνταγές που θα μας οδηγήσουν στο ποθητό αποτέλεσμα.
Όμως αναρωτηθήκατε ποτέ… Με βάση τη Φυσική Τάξη ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο. Πώς είναι δυνατόν να μπούμε στη διαδικασία να ακολουθούμε best practices από τη στιγμή που μπορεί να μην μας ταιριάζουν, από τη στιγμή που μας είναι δύσκολα; Αυτό όμως οι Σχολές το ξέρουν. Και φυσικά αυτό που κάνουν είναι από την ώρα που γεννιόμαστε να μας πείθουν ότι θα πρέπει να το κάνουμε για καλό μας… Να πάμε δηλαδή κόντρα στη φύση μας για καλό μας… Και αν δεν το αντέχουμε γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι, αντάρτες, ανεύθυνοι…
Εκεί λοιπόν εισβάλλει η έννοια της πειθαρχίας. Εκεί έρχεται η έννοια του κατώτερου και του ανώτερου ανθρώπου. Εκεί είναι που όλοι γινόμαστε κιμάς και χάνουμε την πραγματική ταυτότητά μας. Εκεί μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και γινόμαστε ένα.
Ναι τα πάντα είναι Ένα. Αλλά τι θα πει αυτό; Τα πάντα είναι Ένα όμως όχι όμοια, ίδια. Στο Σύμπαν τα πάντα είναι Ένα αλλά ταυτόχρονα διατηρεί το καθετί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, την ιδιαίτερη ενεργειακή του δόνηση.
Ας αντισταθούμε στην «μαζικότητα» της πειθαρχίας, στη «μαζικότητα» των «κουτιών». Ας προσπαθήσουμε, όσο δύσκολο και αν είναι, να γίνουμε έστω και λίγο ανατρεπτικοί. Ας γίνουμε αμφισβητίες. Και αμφισβητίας για μένα δεν σημαίνει να είσαι κριτικός. Σημαίνει να μην αποδέχεσαι ό,τι σου πασάρουν χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία και ως επίφαση τον πολύ καλά εκπαιδευμένο νου. Ας μην τα φιλτράρουμε όλα μέσω της νόησης αλλά ας χρησιμοποιήσουμε σαν φίλτρο την καρδιά μας, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη Φυσική Τάξη. Πιστεύω ότι θα εκπλαγούμε.
Η πειθαρχία λοιπόν είναι μία μορφή καταπίεσης, μία μορφή τυραννίας. Και όπως καθετί το τυραννικό δεν εμπερικλείει ούτε ψήγματα ελεύθερης έκφρασης, ούτε ψήγματα αυθορμητισμού. Και πώς μπορεί μια ζωή να είναι αληθινή όταν δεν προκύπτει πηγαία, όταν δεν μπορεί να συνδέεται με κανέναν τρόπο με τις νόρμες της Φύσης;
Όταν μπαίνουμε και λειτουργούμε σ’ αυτό το σύστημα με τα κουτάκια (που κατά βάση έτσι ζούμε) νιώθουμε εγκλωβισμένοι, σε ασυνείδητο επίπεδο. Γιατί σε συνειδητό ο νους μας είναι ΟΚ και μας πείθει ότι είμαστε καλά. Το Είναι μας όμως κλωτσάει. Και έτσι ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να δικαιωθούμε.
Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος;
Να δημιουργήσουμε followers. Να γίνουμε εμείς τα δεκανίκια για κάποιους άλλους.
Σ’ αυτό το βωμό δεν διστάζουμε να θυσιάσουμε ούτε τα παιδιά μας, ούτε τους φίλους μας, ούτε την πατρίδα μας, ούτε φυσικά τον ίδιο μας τον εαυτό. Γινόμαστε αμείλικτοι, γιατί η πειθαρχία έχει ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή εγωιστικών, άνισων και άκαρδων πρακτικών. Πρακτικών που περιορίζουν την ανθρώπινη Ύπαρξη, που την κατακερματίζουν. Ούτε τη διευρύνουν, ούτε και την ενοποιούν. Αυτό ακριβώς κάνουν τα κουτάκια λοιπόν!!!
Δήμητρα Ζερβάκη, EMBA, PMP, TTT
