Να Γιατί Πρέπει να Φύγετε από μία Δουλειά που δεν Αναγνωρίζεστε και Τελικά δεν Αγαπάτε! (Backed by Science)
Πριν από τέσσερα (4) χρόνια βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Να δεχθώ να συνεχίσω μία συνεργασία πολλών ετών ή όχι;
Ήταν μία περίοδος της ζωής μου με πολλές υποχρεώσεις και δυσκολίες. Είχα ανάγκη τα χρήματα. Αυτή ήταν μία πλευρά της ζυγαριάς. Από την άλλη πλευρά όμως υπήρχε αυτό που ένιωθα και το οποίο το εξέφραζα με τα ακόλουθα λόγια: «Αν συνεχίσω αυτή τη συνεργασία θα αρρωστήσω». Κι αυτή η πλευρά της ζυγαριάς είχε περισσότερο βάρος. Έτσι αποφάσισα να τερματίσω τη συνεργασία αφού έκανα μία ύστατη προσπάθεια να θέσω κάποια όρια τα οποία όμως δεν έγιναν αποδεκτά. Βλέπετε… ό,τι παγιώνεται δεν αλλάζει εύκολα (κι αυτό στην Ελλάδα το βιώνουμε καθημερινά!)
Δεν σας κρύβω ότι η χαρά που ένιωθα μέσα στη ψυχή μου ήταν απερίγραπτη. Έκανα επιτέλους αυτό που ήθελα χρόνια να κάνω αλλά δεν το τολμούσα λόγω πολλών «λογικών» επιχειρημάτων όπως… έχω ανάγκη τα χρήματα, πρέπει να βρίσκομαι στο χώρο για να μην ξεχαστώ, θα είναι δύσκολο να βρω κάτι άλλο ώστε να αντικαταστήσω αυτό το εισόδημα που θα χάσω (είχα εξωτερική συνεργασία και όχι υπαλληλική σχέση). Φόβοι… φόβοι… φόβοι… Το μυαλό μας μας παίζει πολλά παιχνίδια…
Κάποιοι άνθρωποι έσπευσαν να μου «την πουν» ότι δεν έπραξα καλά και ότι όλο αυτό θα το βρω μπροστά μου (ίσως για να δικαιολογήσουν τις δικές τους αποφάσεις και τους δικούς τους φόβους). Όμως δεν πτοήθηκα και όπως αποδείχθηκε δεν θα μπορούσα να είχα πράξει σωστότερα.
Αυτό που έλεγα ότι αν συνέχιζα θα αρρώσταινα ήταν ένα feeling, ήταν μία αίσθηση την οποία μέχρι σ’ ένα βαθμό μπορούσα να την εκλογικεύσω και να την εκφράσω λεκτικά. Όμως δεν μπορούσα να δώσω όλη της τη διάσταση κι έτσι δεν ήμουν πειστική γι’ αυτούς που υποστήριζαν ότι χάνοντας αυτό το σταθερό που είχα θα έκανα κακό στον εαυτό μου τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Όμως πρόσφατα, «έπεσα» πάνω σε ένα βιβλίο το «Leaders Eat Last» του Simon Sinek, μέσα στο οποίο βρήκα αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών που αποδεικνύουν ότι η απόφασή μου ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω για μένα. Που αποδεικνύουν ότι καλά έκανα κι ένιωθα ότι θα αρρωστήσω (και θα γινόταν αυτό αν δεν «έφευγα») γιατί πολύ απλά ό,τι θα σας παραθέσω στη συνέχεια ήταν καταστάσεις που τις βίωνα και πολύ πιθανόν να τις βιώνετε κι εσείς. Που αποδεικνύουν ότι όχι απλά δεν χάθηκα μετά αλλά άνοιξαν πολλές καινούργιες πόρτες οι οποίες με διεύρυναν σε όλα τα επίπεδα γιατί έκλεισα έναν «άρρωστο» κύκλο. Και ήταν «άρρωστος» όχι γιατί δεν μου άρεσε η φύση και το αντικείμενο της δουλειάς. Ίσα ίσα τα λάτρευα. Αυτό που λέει και ο Simon Sinek (πατώντας πάνω στις επιστημονικές έρευνες) είναι ότι
Δεν φταίει η δουλειά… Τα προβλήματα προκύπτουν λόγω αδύναμης διοίκησης και ηγεσίας!!!
Και οι Επιστημονικές Αποδείξεις
Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα των ερευνών:
- Το 2011 μία ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Canberra στην Αυστραλία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μία δουλειά την οποία δεν αγαπάμε επιδρά αρνητικά στην υγεία μας και πολλές φορές με πολύ χειρότερο τρόπο σε σχέση με την ανεργία (είναι αυτό που λέω κάποιες φορές αλλά και κάνω… είναι καλύτερα να κοιτάς το ταβάνι παρά να συνεργάζεσαι με ανθρώπους σε δουλειές που δεν σ’ ευχαριστούν). Τα επίπεδα εμφάνισης κατάθλιψης και άγχους μεταξύ των ανθρώπων που δεν ήταν ευτυχισμένοι με τη δουλειά τους ήταν τα ίδια ή υψηλότερα με αυτά των ανθρώπων που ήταν άνεργοι.
- Το University College London το 2011 δημοσίευσε έρευνα η οποία αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζονται για τη προσπάθεια που καταβάλουν στη δουλειά τους είναι πιο πιθανό να πάθουν καρδιακή προσβολή.
- Ο Καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας της Υγείας του Πανεπιστημίου του Leeds, Daryl O’ Connor εξηγεί ότι όταν νιώθει ένας άνθρωπος ότι δεν έχει τον έλεγχο της δουλειάς του ή ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τα ανώτερα στελέχη, ενώ παράλληλα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια η οποία δεν αναγνωρίζεται, τότε αυξάνεται το επίπεδο του στρες και αναλογικά αυξάνεται και η πιθανότητα να πάθει κάποιο καρδιαγγειακό νόσημα.
- Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι τα ανώτερα στελέχη, λόγω των περισσότερων ευθυνών, υποφέρουν περισσότερο από στρες σε σχέση με τους «απλούς» εργαζόμενους. Όμως ένα σύνολο ερευνών που ονομάζεται «Whitehall Studies» αποδεικνύουν ότι τα επίπεδα του στρες των εργατών/υπαλλήλων δεν αυξάνονται από τον υψηλότερα βαθμό ευθύνης και πίεσης αλλά από τον έλεγχο που νιώθουν να υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι από τους ανωτέρους τους (να κάνουμε και λίγη πλάκα… μεταξύ σοβαρού κι αστείου… να γιατί οι πολιτικοί μας δεν παθαίνουν τίποτα!!!) Επίσης αυτές οι έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η προσπάθεια/ενέργεια που απαιτεί μία δουλειά δεν είναι αυτή που προκαλεί το άγχος αλλά η ανισορροπία μεταξύ της καταβληθείσας προσπάθειας και της αναγνώρισης.
- Έρευνα του 2004 που διεξήχθη από το University College London δείχνει ότι όσο πιο χαμηλά στην ιεραρχία είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να προσβληθεί από αρρώστιες που συνδέονται με το στρες και όχι το αντίθετο. Επίσης δουλειές που δεν δίνουν στους εργαζόμενους τον έλεγχο της δουλειάς τους συσχετίζονται με υψηλότερα ποσοστά εμφάνισης διανοητικών ασθενειών.
- Και κάτι τελευταίο γι’ αυτούς που σκέφτονται ότι δεν μπορούν να αφήσουν μία δουλειά γιατί θα κάνουν τελικά κακό στα παιδιά τους (μέσα σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ). Το Graduate School of Social Work του Πανεπιστημίου της Βοστώνης στο πλαίσιο έρευνας βρήκε ότι η ευεξία, το well-being των παιδιών δεν επηρεάζεται αρνητικά όταν οι γονείς τους δουλεύουν πολλές ώρες αλλά σε δουλειές που αγαπούν. Επηρεάζεται αρνητικά όταν οι γονείς δουλεύουν λιγότερες ώρες μεν αλλά επιστρέφοντας σπίτι τους είναι δυστυχισμένοι. Το πώς νιώθουμε στις δουλειές μας επηρεάζει τα παιδιά μας και όχι το πόσο δουλεύουμε (αυτό ειδικά εμείς οι Έλληνες με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πρέπει να το καταλάβουμε καλά!)
To Sum up!
Οι άνθρωποι που νιώθουν ότι έχουν περισσότερο έλεγχο της δουλειάς τους (και το νιώθουν σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο), που νιώθουν ότι τους δίδετε η δυνατότητα να πάρουν αποφάσεις αντί να περιμένουν την έγκριση από κάποιον ανώτερο, που νιώθουν ότι δημιουργούν, υποφέρουν λιγότερο από στρες. Αυτοί που κάνουν ότι τους λένε, που αναγκάζονται να ακολουθούν συνεχώς κανόνες, είτε τους αποδέχονται είτε όχι, είναι εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο.
Όταν υπάρχει ευελιξία, εμπιστοσύνη, ανάθεση έργων με υψηλό βαθμό ελευθερίας και αναγνώριση, τότε οι άνθρωποι μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα χωρίς να υποφέρουν γιατί τελικά έτσι νιώθουν ασφαλείς.
Κι αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από τις επιστημονικές μελέτες. Αυτό αποτελεί βασικό νόμο της Φύσης και του πώς είμαστε «σχεδιασμένοι» να ζούμε εμείς οι άνθρωποι.
Γι’ αυτό λοιπόν…
Μην κάθεστε λεπτό σε δουλειές ή σε συνεργασίες που δεν αγαπάτε, που νιώθετε άβολα, που νιώθετε καταπίεση, που δεν υπάρχουν Ανθρώπινες (με α κεφαλαίο) σχέσεις. Αν ανέχεστε τέτοιες καταστάσεις εναντιώνεστε ουσιαστικά στην ίδια τη Ζωή και στο πώς λειτουργεί η Φύση και η φύση μας!
Ξεπεράστε τους φόβους σας και τολμήστε να κάνετε την ανατροπή! Ακολουθήστε την καρδιά σας, τη διαίσθησή σας! Δεν θα χάσετε! (σας μιλάω εκ πείρας!) Είναι μόνος τρόπος to EuDaiMy!
Και να έχετε πάντα στο νου σας ότι οι οριζόντια δομημένες ομάδες δίνουν λύσεις εκεί που τα μέχρι τώρα συστήματα έχουν αποτύχει!
Δήμητρα Ζερβάκη, EMBA, PMP, TTT