Αυθόρμητη Τάξη, Συνταγές Επιτυχίας & Δημιουργικότητα
Διαβάζω σε διάφορα blogs και βιβλία που αναφέρονται στους τρόπους του πώς μπορούμε να γίνουμε ευτυχισμένοι, υγιείς, χαρούμενοι, αποδοτικοί, παραγωγικοί, διάφορες «συνταγές επιτυχίας».
Πρόσφατα με απασχολούσε το θέμα της συγγραφής. Είτε άρθρων, είτε βιβλίων. Ψάχνοντας στο internet «έπεφτα» πάνω σε posts τα οποία με πολύ κατηγορηματικό τρόπο προέτρεπαν τους ανθρώπους που θέλουν να είναι αποδοτικοί και δημιουργικοί στο θέμα «writing» να πιέζουν τον εαυτό τους να γράφει κάτι κάθε μέρα ακόμα κι αν δεν έχουν διάθεση, όρεξη, έμπνευση. Και αυτό γιατί μόνο έτσι μπορείς να «αυτo-προγραμματιστείς» και να γίνει τελικά ένας πετυχημένος συγγραφέας (και τι σημαίνει τελικά επιτυχημένος συγγραφέας…)
Άρχισα να νιώθω ενοχές γιατί μετά από μία αρκετά έντονη περίοδο δημιουργικότητας και έκφρασης μέσα από το writing έπεσα κυριολεκτικά σε αδράνεια και παρ’ όλες τις προτροπές, συμβουλές που «εισέπραττα» από τα posts δεν μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου να γράψει.
Κινδύνεψα να πέσω στην παγίδα του να πιστέψω ότι δεν είμαι ικανή να ακολουθήσω τους απαραίτητους λογικούς κανόνες που διέπουν τη «συγγραφή» και άρα ότι για μένα το θέμα «writing» ίσως να πρέπει να κλείσει δια παντός.
Βλέπετε ο νους με τις σκέψεις που παράγει μπορεί να παίξει πολύ dangerous games!
Κάποια στιγμή κατάφερα παίζοντας μουσική να «καθαρίσω» το μυαλό μου από τις σκέψεις. Και ξαφνικά «είδα» ότι τελικά όλα αυτά τα posts εξέφραζαν το ίδιο πράγμα. Ποιο ήταν αυτό; Ο φόβος των συγγραφέων ότι δεν θα ξαναγράψουν ποτέ αν για κάποια περίοδο δεν γράφουν έστω και μια αράδα σε καθημερινή βάση. Ο φόβος για το μέλλον τους!
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να υπάρχει σε ένα αυστηρό πλαίσιο.
Η Φύση λειτουργεί με βάση αυτό που ονόμασε ο David Hume “Spontaneous Order”-“Αυθόρμητη Τάξη”. Έτσι είναι δομημένη και η ανθρώπινη φύση.
Η «φασιστική» επιβολή στον εαυτό μας πραγμάτων ή/και διαδικασιών που τα ονοματίζουμε κιόλας «best practices» (σας μιλάει τώρα και ένας PMP) που ορίζονται από ένα σύστημα στηριγμένο στη γραμμικότητα, στο νου, μας κρατάει φυλακισμένους στο φόβο. Σε έναν φόβο του να μη χάσουμε τα κεκτημένα!
Όμως η δημιουργικότητα και κατ’ επέκταση και η αποτελεσματικότητα και η παραγωγικότητα προκύπτουν μέσα από το κενό. Αν δεν αφήνουμε άδειο χώρο στο νου μας και στην καρδιά μας δεν είναι δυνατόν να έρθει το νέο, το καινούριο, το διαφορετικό.
Αν δεν υπάρχει πηγαία έκφραση δεν μπορούμε να μας την επιβάλλουμε. Με κάποιον τρόπο ο οργανισμός μας, η ύπαρξή μας θα αντιδράσει γιατί δεν είναι φτιαγμένη να λειτουργεί κάτω από καταστάσεις επιβολής!
Γι’ αυτό λοιπόν μετά από αυτήν την «αναλαμπή» παράτησα εντελώς το schedule που είχα δημιουργήσει στο προσωπικό μου project με τίτλο «Η Δήμητρα Συγγραφέας». Έβγαλα εντελώς από το μυαλό μου κάθε σκέψη του τι πρέπει να κάνω για να γράψω και άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τα υπόλοιπα επαγγελματικά μου αντικείμενα. Επίσης τις ώρες που είχα προγραμματισμένες και dedicated στο γράψιμο άρχισα να τις «ξοδεύω» (έτσι ένιωθα στην αρχή…) αλλιώς. Έκανα puzzles, έβλεπα φίλους, πήγαινα σε συναυλίες, διάβαζα, ασχολούμουν με τα φυτά και τη φύση, πήγαινα και τα ‘δινα με το αυτοκίνητο… Με λίγα λόγια… έκανα ό,τι μου προέκυπτε, ό,τι ήθελα κάθε στιγμή… Μπορεί να μην έκανα και τίποτα! Όμως ζούσα τη στιγμή! Αυτό όμως που σίγουρα έκανα ήταν να αφήνω κενό χώρο. Και αφήνοντας αυτόν τον κενό χώρο, παραδιδόμενη σε μία κατάσταση απρογραμμάτιστη, χαοτική θα έλεγα, άρχισα να παρατηρώ ότι έκανα το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου. Και ποιο ήταν αυτό; Επέτρεπα σε μένα να έχει προσλαμβάνουσες και έτσι να εμπνέομαι από πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ! Και ήταν μία απίστευτα παραγωγική έμπνευση!
Από τότε λοιπόν δεν πιέζω τον εαυτό μου για τίποτα. Προσπαθώ όσο μπορώ να πορεύομαι με τη ροή και αυτή με ανταμείβει ποικιλοτρόπως!
Γράφω όταν μου προκύπτει!
Αναλαμβάνω δουλειές/projects όταν αυτά μου λένε κάτι!
Σέβομαι την ύπαρξή μου και τα θέλω της!
Και αυτό το εφαρμόζω σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου!
Δήμητρα Ζερβάκη, EMBA, PMP, TTT
Photo credit: AlicePopkorn / Foter / CC BY-ND