2020: Ένας Πολυμορφικός Χρόνος Γεμάτος με ‘Άπειρο’ Fun
Κάθε τέλος του κάθε χρόνου μου βγαίνει αυθόρμητα ένα μήνυμα, μία προτροπή για τη νέα χρονιά που έρχεται, την οποία την απευθύνω καταρχήν στον εαυτό μου και στη συνέχεια τη μοιράζομαι με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή είτε face-to-face είτε virtually.
Φέτος ήταν από τις λίγες χρονιές που οι προτροπές που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν πολλές και διάφορες, χωρίς καμία να προκρίνεται ως η επικρατέστερη.
Προβληματίστηκα ομολογώ για το ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος και η ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: «Μήπως έχασα την καθαρότητα της έμπνευσής μου;» Η πηγαία απάντηση ήταν: «Όχι!». Και τότε άρχισα να καταγράφω αυτές τις πολλές και διάφορες προτροπές και παρατήρησα ότι όλες συνδεόταν μεταξύ τους και η ενοποίηση αυτών εξέφραζαν τις πολλές προσλαμβάνουσες που είχα όλο το 2019 αλλά και τη Δήμητρα, όπως αυτή εξελίχθηκε μέσα στο 2019.
Εξέφραζαν επίσης τη σύνθετη εποχή στην οποία ζούμε και την απαίτηση για agility.
Εξέφραζαν τις όποιες προκλήσεις αντιμετώπισα μέσα στο χρόνο που έφυγε και οι οποίες με «ανάγκασαν» είτε να πάρω γρήγορες αποφάσεις, είτε να μάθω να αποδέχομαι ανθρώπους, καταστάσεις αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό με μεγαλύτερη ευκολία.
Εξέφραζαν την πολυπλοκότητα και την απλότητα που θα πρέπει να αγκαλιάσουμε ταυτόχρονα αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί σε ό,τι project υλοποιούμε. Και φυσικά η αποτελεσματικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με την υψηλή, ποιοτική παραγωγικότητα και αποδοτικότητα. Αποτελεσματικοί είμαστε όταν συμβαίνουν όλα τα προαναφερόμενα και παράλληλα νιώθουμε παθιασμένοι, γεμάτοι και οι πράξεις μας έχουν άμεσο θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία.
Εξέφραζαν μία επαναστατικότητα, όχι όμως επιθετική και γεμάτη μένος, αλλά μία επαναστατικότητα που οδηγεί σε προσωπικές ανατροπές και τελικά σε ανατρεπτικές ιδέες που μετασχηματίζονται σε ανατρεπτικά projects. Μία επαναστατικότητα που εκφράζεται μέσα από πολλαπλές και «απλές» πράξεις που αντιτίθενται στο νοσηρό status quo, στους νοσηρούς ανθρώπους, στους εξυπνάκηδες και σε όλους εκείνους που «περιθάλπουν» το φαίνεσθαι, αλλά και τις παγιωμένες φιλελεύθερες προκαταλήψεις και αντιλήψεις που «σκοτώνουν» οτιδήποτε ζωντανό και καινούριο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας αλλά και του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Τέλος εξέφραζαν αυτό που αναφέρει στο τελευταίο του βιβλίο ο Simon Sinek που τιτλοφορείται «The Infinite Game» σχετικά με τα «άπειρα» παιχνίδια. Τα παιχνίδια δηλαδή που παίζονται από γνωστούς και άγνωστους παίκτες, που δεν έχουν συγκεκριμένους κανόνες, και στόχος τους δεν είναι να υπάρχει κάποιος κερδισμένος στο τέλος, αλλά να συνεχίζουν να παίζονται εσαεί. Αυτού του είδους τα παιχνίδια είναι τα μόνα που μπορούν να μας οδηγήσουν σε υψηλότερα επίπεδα δημιουργικότητας αλλά και εφαρμογής των ιδεών μας στην πράξη. Μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε και να τιμήσουμε την πολυμορφικότητά μας μιλώντας τη γλώσσα των πολυμορφικών ανθρώπων, να είμαστε πραγματικοί doers και να εξελισσόμαστε συνεχώς στην agile εποχή που ζούμε. Τέτοιου είδους παιχνίδια παίζει η Φύση και άρα κι εμείς είμαστε πλασμένοι γι’ αυτά.
Κατέληξα λοιπόν να έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, κατά τη διάρκεια του 2020, την ακόλουθη προτροπή (και την ονομάζω έτσι κι όχι στόχο ή σκοπό, γιατί δεν πρέπει να περιέχει την έννοια του αναγκαστικού, αλλά του πηγαίου και της ροϊκότητας) και σας προτείνω να την έχετε κι εσείς αν θέλετε πραγματικά να πάτε ένα βήμα παρακάτω και σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους να συμβάλλετε στη θετική αλλαγή:
«Ας παίξουμε ένα «άπειρο» παιχνίδι, ένα ατελείωτο παιχνίδι σε καθημερινό επίπεδο, που δεν θα έχει νικητές και ηττημένους, χωρίς ίχνος Δαρβινικού ανταγωνισμού. Και καθώς το παίζουμε, όλες μας οι δράσεις και οι σκέψεις να εκφράζουν μία αντιδραστικότητα με νόημα, την πολυμορφικότητά μας και το agility-τη γρήγορη, την άμεση ευελιξία».
Και με ποιο λίγα λόγια…
«Ας παίξουμε το ‘άπειρο΄ παιχνίδι μας βουτηγμένοι στο agility, στην αντιδραστικότητα με νόημα και την πολυμορφικότητα. Let’s have real fun!»
Δήμητρα Ζερβάκη, EMBA, PMP, TTT